Dzień Ziemi z buzią i językiem. Źródło: logopestka.pl
Diagnoza logopedyczna wg G. Jastrzębowskiej to określony sposób postępowania badawczego, którego celem jest potwierdzenie bądź wykluczenie istnienia zjawisk logopedycznych oraz przewidywanie ich tendencji rozwojowych na podstawie objawów, patogenezy i patomechanizmów.
Diagnoza logopedyczna nie stanowi aktu jednorazowego. Kształtuje się ona przez wielokrotny, dłuższy kontakt z dzieckiem, jak również z jego opiekunami oraz specjalistami innych dziedzin (ortodontą, laryngologiem, foniatrą, psychologiem, pedagogiem).
Prawidłowo postawiona diagnoza stanowi podstawę do opracowania odpowiedniego programu terapii logopedycznej.
Przez terapię logopedyczną rozumiemy całość specyficznych, zamierzonych oddziaływań ukierunkowanych na usunięcie wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania się (od prostych wad wymowy do niemożności mówienia włącznie). Oddziaływania te mają na celu:
- usuwanie zaburzeń mowy,
- przywracanie mowy, która się nie wykształciła,
- wyrównywanie opóźnień rozwoju mowy,
- wypracowanie odpowiedniego poziomu sprawności językowej,
- likwidację przyczyn i skutków pierwotnych oraz wtórnych, do których zalicza się zarówno psychologiczne jak i pedagogiczne konsekwencje zaburzeń mowy.
Pewnego wiosennego dnia, Smoka Mateusza obudziło słońce, które zaglądało przez okno (mrużymy oczy wymawiając długie „ooo”). Po przebudzeniu Mateusz rozpoczął krótką gimnastykę. Najpierw poprzeciągał się (wyobrażamy sobie, że język to smok i wystawiamy go mocno do przodu napinając mięsnie). Później zrobił kilka przysiadów (próbujemy dotknąć na przemian języczkiem raz noska raz brody). Następnie zrobił kilka podskoków (język podskakuje do górnych ząbków)
